[ Pobierz całość w formacie PDF ]
okuloj, tie �i ser�is ian bonan kaj potencan forton, kiu volus
kaj povus frakasi la fatalon, kiu �in premas. Subite super la
kapo de la profunde enpensi�inta virino eksonis du vo�oj.
Sinjorino! diris unu vo�o, vira kaj aperiganta eksci-
ti�on a� respekton.
Marta ne a�dis �i tiun vo�on.
Marta! Marta! ekkriis la dua vo�o, virina.
�i tiun vo�on Marta a�dis, en �i sonis tonoj, kiujn �i konis
bone, de longe. xajnis al Marta, kvaza� en �i tiu momento �ia
pasinteco vokas �in per �ia nomo. Malrapide kaj kun kelka
malfacileco �iaj okuloj fortiri�is de la altaj lazuroj kaj direk-
tigis al la viza�o de la virino, kiu staris anta� �i, �etis la zibe-
lan mufon sur la ne�on anta� �iaj piedoj kaj etendis al �i du
malgrandajn manojn, kovritajn per lilikoloraj gantoj.
Karolino! murmuretis Marta kun unuaminuta miri�o,
188
MARTA
eLIBRO
sed post momento lumaj radioj aperis sur �ia viza�o kaj dis-
fandis la rigidecon de �iaj trajtoj.
Karonjo! �i diris pli la�te kaj levi�is.
xi kaptis la amba� al �i etenditajn manojn de la virino.
Karonjo, �i ripetis; mia Dio, �u tio estas vi, efektive?
�u tio estas vi, Marta?: reciproke demandis la virino
en la atlasa�oj kaj zibela�oj, kaj siajn brilantajn okulojn �i mal-
gaje fiksis dum momento sur la pala, malgrasa viza�o, kiu,
ekvidinte �in, �oje ektremis. Sed en tiuj okuloj malgajeco vi-
deble ne povis longe teni�i.
La virino en la atlasa�oj ekridis, kaj, turnante sin al sia ku-
nulo, �i diris:
�u vi vidas, sinjoro Aleksandro, kiel homoj renkonti�as
en la mondo! Mi kaj Marta ni konas ja nin reciproke de la
infaneco.
Jes, de la infaneco! ripetis Marta, nur nun rimarkan-
te la gajan Ale�jon kaj salutante lin per klino de la kapo.
Pri kiu vi portas funebron? demandis la virino en la
zibela�oj, �etante rapidan rigardon sur la mizerajn vestojn de
Marta.
Pri mia edzo.
Pri via edzo! sekve vi vidvinigis! doma�e! bela knabo es-
tis via Ja�jo; vi estas do vidvino! kie vi lo�as konstante, en la
kamparo a� �i tie?
�i tie en Varsovio.
�i tie? kaj kial vi ne reiris en la kamparon?
La bienon de mia patro oni kelkajn monatojn post mia
edzini�o vendis per a�kcio.
Per a�kcio! jes! domage! vi posedas do nenian havon, �ar
189
MARTA
eLIBRO
tiu bona Ja�jo amis vin furioze kaj certe elspezis por vi �ion,
kion li havis. Kion do vi nun faras? kiel vi vivas?
Mi estas kudristino.
Malfacila laboro! diris ridante la virino en la atlasa�oj,
mi anka� iom �in provis, sed mi ne sukcesis.
Vi, Karonjo! vi estis kudristino! siavice mirigita ekkrii
Marta.
La virino en la atlasa�oj denove ekridis.
Mi provis esti kudristino, sed mi ial ne sukcesis! Kion
fari? tiel volis la sorto, kontra� kiu mi tamen tute ne plen-
das�&
Kaj �i denove ridis. xia tiel ofte ripetata ridado, duone facil-
anima, duone koketa, �ajne venis pli dekutimo al konstanta
ridado, ol de gajeco. Nun Marta �etis �irka�rigardon sur la
ri�ajn vestojn de la virino, kiu staris anta� �i.
�u vi edzini�is? �i demandis.
La virino denove ekridis.
Ne! �i ekkriis, ne, ne! mi ne edzini�is, mia kara! tio
estas, kiel diri al vi? sed ne, ne! mi ne edzini�is &
Dirante tion, �i konstante ridis, sed �ia rido �i tiun fojon
jam havis la neagrablan sonon de ia sindevigo. La gaja Ale�jo,
kiu ne forprenis la okulojn for de Marta, �e �ia lasta deman-
do ekrigardis Karolinon, ektu�is siajn malgrandajn lipharojn
kaj ekridetis.
Kion do mi faras? ekkriis la virino en la atlasa�oj, per
mia babilado mi retenas vin en la malvarmo, dum ni povus
sidi�i en dro�ko kaj tuj veturi al mia lo�ejo. Vi veturos kun mi,
Marta, ne vere? ni interparolos longe kaj rakontos al ni reci-
proke la historion de nia vivo &
190
MARTA
eLIBRO
xi ekridis denove kaj, �etante �irka�en rapidajn kaj brilan-
tajn rigardojn, diris plue:
Ho, tiuj historioj de nia vivo! kiel amuzaj ili estas! ni ra-
kontos al ni reciproke, Marta, ne vere?
Marta videble �anceli�is momenton.
Mi ne povas, �i diris, mia infano min atendas &
Ha! vi havas infanon! kion do tio malhelpas? �i atendos
ankora� iom.
Mi ne povas.
Nu, venu do al mi post unu horo & bone? mi lo�as �e la
strato Krolewska &
xi diris la numeron de la domo kaj premis en siaj manoj la
manon de Marta.
Venu, venu! �i ripetadis, mi vin atendos & ni re-
memorigos al ni la de longe pasintajn tempojn.
La de longe pasintaj tempoj �iam havas grandan �armon
por tiuj, al kiuj la novaj tempoj alportis nenion krom larmoj
kaj doloro.
Marta sentis sin refre�igita kaj tre kortu�ita per la vido de
la neatendite retrovita kamaradino de sia juneco.
Post unu horo, �i diris, mi venas al vi, Karonjo &
Se en tiu momento iu atente observus la grupono de tiuj
tri personoj, kiuj staris sur la trotuaro: li povus rimarki, ke
kiam Marta eldiris la vortojn mi venos , Ale�jo eksentis pre-
ska� nereteneblan deziron alte eksalti kaj ekkrii: victoria! Li
tamen faris nek la unuan nek la duan, li nur iom �eti�is mal-
anta�en kaj ekklakis per la fingroj. Liaj nigraj okuloj brulis
kiel ardantaj karboj kaj estis avide fiksitaj sur la pala viza�o
de Marta, sur kiu nun lumis rideto. Kiam fine la juna virino
foriris, la homo de eterna rido turnis sin al sia kunulino.
191
MARTA
eLIBRO
En la da�ro de mia tuta vivo, li ekkriis entuziasme,
en la da�ro de mia tuta vivo mi neniam vidis tiel �arman, al-
tirantan esta�on! Kiel bele �i aspektas en tiu malbelega tuko,
kiun �i havas sur la kapo. Ho! mi metus sur �in vestojn el at-
laso, veluro, oro &
Sinjorino Karolino subite levis la kapon kaj ekrigardis la
flamantan viza�on de la juna homo.
Efektive? �i demandis per tirata tono.
Efektive, respondis Ale�jo kaj reciproke direktis multe
signifan rigardon en la okulojn de sia kunulino.
La virino en atlasa�oj ekridis per mallonga, seka rido.
Vintra tago estis fini�anta. En saloneto, kies fenestroj do-
nis vidon sur la straton Krolewska, en eleganta kameneto,
�irka�ita de fera, arte aran�ita krada�o, ardis karboj en tia
kvanto, ke, ne tedante per tro granda varmego, ili povu nur
eligi �irka�en agrablan varmon.
Anta� la kameno staris kanapeto, tegita per amaranta da-
masko, kaj malalta brak�ego sur balancarkoj, kovrita per flor-
desegna tapi�o, kun piedbenketo, sur kiu trovigis bele brodita
longorela hundeto.
Sur la kanapeto duone ku�is gracia virino en nigra vesto
kun lar�a blanka strio malsupre. Sur la brakse�o, apogante la
malgrandajn kaj elegante vestitajn piedojn sur la piedbenke-
to, facile balanci�adis alia virino en moda vesto el violkolo-
ra atlaso, kun multe da veluro kaj fran�oj de tia sama koloro;
�i havis sur si ne�oblankan kolumon, butonumitan per gran-
da ore kadrita kameo; �iaj flaveblondaj haroj estis kombitaj
alte super la frunto, iom super�utitaj per apena� rimarkebla
polveto el blanka pudro, kaj per longaj torditaj faskoj ili pen-
dis malsupren sur la �ultrojn, bruston, kolon kaj manojn, kiuj,
192
MARTA
eLIBRO
blankaj kaj malgrandaj, el�ovi�is el la blankaj manumoj kaj,
interplektitaj sur la atlasa tuniko de la vesto, brilis per gran-
da brilianto de unu sola, sed tre multekosta ringo.
La saloneto, en kiu trovi�is tiuj du virinoj, ne estis vasta,
tial des pli frapis la okulojn la eleganteco de �ia aran�o. Sil-
kaj kurtenoj pendis super la du grandaj fenestroj kaj ornamis
la altajn pordojn; larga spegulo revidigis en si la starantajn
apud la muroj grupojn da malaltaj kaj molaj mebloj, sur la
kameneto staris granda bronza horlo�o, kaj la tabloj kaj ta-
bletoj portis sur si kristalajn vazojn plenigitajn de floroj,
ar�entajn sonoriletojn, �izitajn bombonujojn, kandelabrojn.
Tra la lar�e malfermita pordo oni povis vidi la kovritan de
krepusko apudan �ambron kun pargeto kovrita de �velmola
tapi�o, kun ronda polurita tablo en la mezo kaj kun super �i
pendanta granda vitra rozokolora globo, kiu entenis en si
lampon. Delikata bonodoro de oran�eriaj kreska�oj, kiuj floris
sub la fenestroj, plenigis tiun malgrandan lo�ejon; proksime
de la kameneto, sub �irmo de verda ekrano, staris tablo kun
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
