[ Pobierz całość w formacie PDF ]
okuloj, tie ÿi serçis ian bonan kaj potencan forton, kiu volus
kaj povus frakasi la fatalon, kiu ÿin premas. Subite super la
kapo de la profunde enpensi¸inta virino eksonis du voçoj.
Sinjorino! diris unu voço, vira kaj aperiganta eksci-
ti¸on aû respekton.
Marta ne aûdis çi tiun voçon.
Marta! Marta! ekkriis la dua voço, virina.
Çi tiun voçon Marta aûdis, en ¸i sonis tonoj, kiujn ÿi konis
bone, de longe. xajnis al Marta, kvazaû en çi tiu momento ÿia
pasinteco vokas ÿin per ÿia nomo. Malrapide kaj kun kelka
malfacileco ÿiaj okuloj fortiri¸is de la altaj lazuroj kaj direk-
tigis al la viza¸o de la virino, kiu staris antaû ÿi, îetis la zibe-
lan mufon sur la ne¸on antaû ÿiaj piedoj kaj etendis al ÿi du
malgrandajn manojn, kovritajn per lilikoloraj gantoj.
Karolino! murmuretis Marta kun unuaminuta miri¸o,
188
MARTA
eLIBRO
sed post momento lumaj radioj aperis sur ÿia viza¸o kaj dis-
fandis la rigidecon de ÿiaj trajtoj.
Karonjo! ÿi diris pli laûte kaj levi¸is.
xi kaptis la ambaû al ÿi etenditajn manojn de la virino.
Karonjo, ÿi ripetis; mia Dio, çu tio estas vi, efektive?
Çu tio estas vi, Marta?: reciproke demandis la virino
en la atlasaîoj kaj zibelaîoj, kaj siajn brilantajn okulojn ÿi mal-
gaje fiksis dum momento sur la pala, malgrasa viza¸o, kiu,
ekvidinte ÿin, ¸oje ektremis. Sed en tiuj okuloj malgajeco vi-
deble ne povis longe teni¸i.
La virino en la atlasaîoj ekridis, kaj, turnante sin al sia ku-
nulo, ÿi diris:
Çu vi vidas, sinjoro Aleksandro, kiel homoj renkonti¸as
en la mondo! Mi kaj Marta ni konas ja nin reciproke de la
infaneco.
Jes, de la infaneco! ripetis Marta, nur nun rimarkan-
te la gajan Aleçjon kaj salutante lin per klino de la kapo.
Pri kiu vi portas funebron? demandis la virino en la
zibelaîoj, îetante rapidan rigardon sur la mizerajn vestojn de
Marta.
Pri mia edzo.
Pri via edzo! sekve vi vidvinigis! doma¸e! bela knabo es-
tis via Jaçjo; vi estas do vidvino! kie vi lo¸as konstante, en la
kamparo aû çi tie?
Çi tie en Varsovio.
Çi tie? kaj kial vi ne reiris en la kamparon?
La bienon de mia patro oni kelkajn monatojn post mia
edzini¸o vendis per aûkcio.
Per aûkcio! jes! domage! vi posedas do nenian havon, çar
189
MARTA
eLIBRO
tiu bona Jaçjo amis vin furioze kaj certe elspezis por vi çion,
kion li havis. Kion do vi nun faras? kiel vi vivas?
Mi estas kudristino.
Malfacila laboro! diris ridante la virino en la atlasaîoj,
mi ankaû iom ¸in provis, sed mi ne sukcesis.
Vi, Karonjo! vi estis kudristino! siavice mirigita ekkrii
Marta.
La virino en la atlasaîoj denove ekridis.
Mi provis esti kudristino, sed mi ial ne sukcesis! Kion
fari? tiel volis la sorto, kontraû kiu mi tamen tute ne plen-
das &
Kaj ÿi denove ridis. xia tiel ofte ripetata ridado, duone facil-
anima, duone koketa, ÿajne venis pli dekutimo al konstanta
ridado, ol de gajeco. Nun Marta îetis çirkaûrigardon sur la
riçajn vestojn de la virino, kiu staris antaû ÿi.
Çu vi edzini¸is? ÿi demandis.
La virino denove ekridis.
Ne! ÿi ekkriis, ne, ne! mi ne edzini¸is, mia kara! tio
estas, kiel diri al vi? sed ne, ne! mi ne edzini¸is &
Dirante tion, ÿi konstante ridis, sed ÿia rido çi tiun fojon
jam havis la neagrablan sonon de ia sindevigo. La gaja Aleçjo,
kiu ne forprenis la okulojn for de Marta, çe ÿia lasta deman-
do ekrigardis Karolinon, ektuÿis siajn malgrandajn lipharojn
kaj ekridetis.
Kion do mi faras? ekkriis la virino en la atlasaîoj, per
mia babilado mi retenas vin en la malvarmo, dum ni povus
sidi¸i en droÿko kaj tuj veturi al mia lo¸ejo. Vi veturos kun mi,
Marta, ne vere? ni interparolos longe kaj rakontos al ni reci-
proke la historion de nia vivo &
190
MARTA
eLIBRO
xi ekridis denove kaj, îetante çirkaûen rapidajn kaj brilan-
tajn rigardojn, diris plue:
Ho, tiuj historioj de nia vivo! kiel amuzaj ili estas! ni ra-
kontos al ni reciproke, Marta, ne vere?
Marta videble ÿanceli¸is momenton.
Mi ne povas, ÿi diris, mia infano min atendas &
Ha! vi havas infanon! kion do tio malhelpas? ¸i atendos
ankoraû iom.
Mi ne povas.
Nu, venu do al mi post unu horo & bone? mi lo¸as çe la
strato Krolewska &
xi diris la numeron de la domo kaj premis en siaj manoj la
manon de Marta.
Venu, venu! ÿi ripetadis, mi vin atendos & ni re-
memorigos al ni la de longe pasintajn tempojn.
La de longe pasintaj tempoj çiam havas grandan çarmon
por tiuj, al kiuj la novaj tempoj alportis nenion krom larmoj
kaj doloro.
Marta sentis sin refreÿigita kaj tre kortuÿita per la vido de
la neatendite retrovita kamaradino de sia juneco.
Post unu horo, ÿi diris, mi venas al vi, Karonjo &
Se en tiu momento iu atente observus la grupono de tiuj
tri personoj, kiuj staris sur la trotuaro: li povus rimarki, ke
kiam Marta eldiris la vortojn mi venos , Aleçjo eksentis pre-
skaû nereteneblan deziron alte eksalti kaj ekkrii: victoria! Li
tamen faris nek la unuan nek la duan, li nur iom îeti¸is mal-
antaûen kaj ekklakis per la fingroj. Liaj nigraj okuloj brulis
kiel ardantaj karboj kaj estis avide fiksitaj sur la pala viza¸o
de Marta, sur kiu nun lumis rideto. Kiam fine la juna virino
foriris, la homo de eterna rido turnis sin al sia kunulino.
191
MARTA
eLIBRO
En la daûro de mia tuta vivo, li ekkriis entuziasme,
en la daûro de mia tuta vivo mi neniam vidis tiel çarman, al-
tirantan estaîon! Kiel bele ÿi aspektas en tiu malbelega tuko,
kiun ÿi havas sur la kapo. Ho! mi metus sur ÿin vestojn el at-
laso, veluro, oro &
Sinjorino Karolino subite levis la kapon kaj ekrigardis la
flamantan viza¸on de la juna homo.
Efektive? ÿi demandis per tirata tono.
Efektive, respondis Aleçjo kaj reciproke direktis multe
signifan rigardon en la okulojn de sia kunulino.
La virino en atlasaîoj ekridis per mallonga, seka rido.
Vintra tago estis fini¸anta. En saloneto, kies fenestroj do-
nis vidon sur la straton Krolewska, en eleganta kameneto,
çirkaûita de fera, arte aran¸ita kradaîo, ardis karboj en tia
kvanto, ke, ne tedante per tro granda varmego, ili povu nur
eligi çirkaûen agrablan varmon.
Antaû la kameno staris kanapeto, tegita per amaranta da-
masko, kaj malalta brakÿego sur balancarkoj, kovrita per flor-
desegna tapiÿo, kun piedbenketo, sur kiu trovigis bele brodita
longorela hundeto.
Sur la kanapeto duone kuÿis gracia virino en nigra vesto
kun lar¸a blanka strio malsupre. Sur la brakse¸o, apogante la
malgrandajn kaj elegante vestitajn piedojn sur la piedbenke-
to, facile balanci¸adis alia virino en moda vesto el violkolo-
ra atlaso, kun multe da veluro kaj fran¸oj de tia sama koloro;
ÿi havis sur si ne¸oblankan kolumon, butonumitan per gran-
da ore kadrita kameo; ÿiaj flaveblondaj haroj estis kombitaj
alte super la frunto, iom superÿutitaj per apenaû rimarkebla
polveto el blanka pudro, kaj per longaj torditaj faskoj ili pen-
dis malsupren sur la ÿultrojn, bruston, kolon kaj manojn, kiuj,
192
MARTA
eLIBRO
blankaj kaj malgrandaj, elÿovi¸is el la blankaj manumoj kaj,
interplektitaj sur la atlasa tuniko de la vesto, brilis per gran-
da brilianto de unu sola, sed tre multekosta ringo.
La saloneto, en kiu trovi¸is tiuj du virinoj, ne estis vasta,
tial des pli frapis la okulojn la eleganteco de ¸ia aran¸o. Sil-
kaj kurtenoj pendis super la du grandaj fenestroj kaj ornamis
la altajn pordojn; larga spegulo revidigis en si la starantajn
apud la muroj grupojn da malaltaj kaj molaj mebloj, sur la
kameneto staris granda bronza horlo¸o, kaj la tabloj kaj ta-
bletoj portis sur si kristalajn vazojn plenigitajn de floroj,
ar¸entajn sonoriletojn, çizitajn bombonujojn, kandelabrojn.
Tra la lar¸e malfermita pordo oni povis vidi la kovritan de
krepusko apudan çambron kun pargeto kovrita de ÿvelmola
tapiÿo, kun ronda polurita tablo en la mezo kaj kun super ¸i
pendanta granda vitra rozokolora globo, kiu entenis en si
lampon. Delikata bonodoro de oran¸eriaj kreskaîoj, kiuj floris
sub la fenestroj, plenigis tiun malgrandan lo¸ejon; proksime
de la kameneto, sub ÿirmo de verda ekrano, staris tablo kun
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
